از آنجا که خانه محصول رویاها و توانایی های آدمی است، بازنمایی وضعیت او می کند. خانه من دیگر آدمی است که خود را در آن متجلی می کند. پس این عرصه تجلی، زمانی کارکرد می یابد که منطبق با هستی انسان باشد. تاثیر روح آدمی در طبیعت خانه را به مثابه بدنی مجازی پدید می آورد که عرصه روح ورزی و جان بازی انسان می شود خانه به مثابه بدن مرزهایی دارد در خودآگاه و نا خودآگاه که هستی خودش و انسان را به آنها وابسته می کند.آشفتگی در مبانی معنا شناسانه انسان ارتباطش را به این بدن مختل می کند و این بی خانمانی و بی سرو سامانی از معنا انسان را به حداقل هایش فرو می کاهد.آسیبی که تنها با تماشا و خوانش دوباره خود امکان خلق بدن دیگری را خلق می کند. این گونه است که معمای خانه معاصر ایرانی وابسته به معمای انسان معاصر ایرانی خواهد بود.
یادداشتی در سه بخش:
خانه،بدنی دیگر
بسط دیاگرام خانه به شهر
از روزگار رفته حکایت
خانه، بدنی دیگر
در فلسفه شرق به ویژه در تفکر هندی اینگونه دانسته شده که معماری بازگرداندن پراجاپاتی یا کثرت عالم است به وحدت. در این تعریف سخن از کمیت و کیفیت زمانی مکانی و نیاز صورتبندی شده انسانی در میان نیست. معماری را عرصه ای می بیند برای بازگرداندن و جمع کردن. که این دو فعل را می توان در دعوت کردن خلاصه کرد.
نوربری شولتز نیز در تالیفاتی از او که به دست ما رسیده همچون سلفش هیدگر معماری و بالاخص خانه را فراخواندن هستی می داند. او انسان را موجودیت منحصر به فردی کشف کرده که جزئیات و صفات خود را در عرصه ای به قدر خانه فرا می خواند و گرد می آورد. این فرایندی است که مکان را به معماری می رساند، معنا می بخشد و انسان را محسوس و مفهوم خودش قرار می دهد. در این تعبیر خانه ساختن مکاشفه ماهیت خود است.عرصه مطالعه خود است.خانه خودی است که نه چون آینه در برابر، بلکه موازی با تمام وجوه و سطوح انسانی قرار می گیرد و اینگونه است که در بر می گیرد. خودی در بر گیرنده،جلدی و پوستی مضاعف.بدن دوم. بدن دیگر....

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: