در نگاه اول فضا نه با حرکت ارتباطی دارد و نه با زمان . اما در زبان انگلیسی ، طبق فرهنگ آکسفورد ، واژه فضا دست کم از سال 1300 میلادی به این طرف ،هر دو معنی زمانی و مکانی را باهم داشته است . تا پیش از آغاز این قرن ، فضا و زمان همواره دو مفهوم مجزا به شمار می آمدند . اما از زمان شکل گیری نظریه های نسبیت خاص و عام ، و مفاهیم مجزای فضا و زمان روز به روز به مفهوم ترکیبی فضا _ زمان نزدیک تر شده اند . به گفته هرمان مینکو سکی که در سال 1908 این مفهوم را مطرح کرد ، فضا _ زمان یک پیوستگی چهار بعدی است که سه بعد فضا را با بعد زمان ترکیب می کند بنابر این هر شیء نه تنها باید طول ، عرض و ارتفاء داشته باشد که باید تداوم زمانی نیز داشته باشد .

مفهوم فضا _ زمان که تداوم در زمان در آن مستتر است ، در هنر و معماری با حرکت در درون فضا مصداق پیدا می کند . معماری به معنای مکانی که موجودیت جسمی یافته است می تواند زندگی شود و پیموده شود یا می تواند اندازه گیری مکانی و اندازه گیری زمانی شود بدین معنا که بیننده برای درک کامل فضای معماری و یک ترکیب فضایی بایستی در آن حرکت کند تا بتواند آن را از جهات مختلف ببیند و حرکت احتیاج به رمان دارد . به این ترتیب زمان اصطلاحآ تبدیل به بعد چهارم در ادراک فضا می شود . به عبارتی بعد چهارم یعنی زمان ، به فضا تحرک می بخشد . روشی که می توانیم بعد چهارم ( زمان )را به شکلی معنا دار به فضا وارد کنیم ، این است که توجه خود را به فرایند تکامل و تحول فضا معطوف کنیم . دنبال کردن خط سیر ساخته شدن و دگر گون شدن فضا به ما اجازه می دهد که چهارمین بعد را به درک فضایی خود بیفزاییم از یک سو باید فضا را در متن روند سیاسی و اقتصادی تولید کننده آن برسی کنیم . از سوی دیگر با دیدن فضا به مثابه محصولی اجتماعی ، می توانیم بعد چهارم را در درک فضایی خود جای دهیم . چرا که تحرکی در روابط اجتماعی است که تنها به کار گیری مفهوم فضا _ زمان این مکان را بوجود می آورد چنین تحرکی به روابط اجتماعی _ فضا ساختی وارد شود . تجربه زیست در فضا ، از موادی است که زمان در آن نهفته است . ..

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: